تصویرپردازی گل ها، گیاهان و پرندگان در اشعار نیما

صور خیال جان مایه ی آثار ادبی است. گویندگان و شاعران همواره اندیشه ها و درون مایه های گونا گون خود را به کمک عناصر خیال انگیز مانند: تشبیه، نماد، استعاره، تشخیص و... بیان کرده اند. شعرا در آفرینش تصاویر از تجربیات حسی و عقلی استفاده می کنند. تصاویری که در شعر خلق می شود، از بینش و وسعت فکر و دید ژرف شاعر سرچشمه می گیرد. صور خیال ملاک ارزیابی آفرینش های ادبی به شمار می آید. این مولّفه که مبیّن استعداد، خلاقیّت و نوع ادراک زیبایی شناختی شاعر از جهان های عینی و ذهنی است، شکل دهنده ی وجهه ی شخصی آثار او نیز می باشد. در این میان عناصر طبیعی نظیر گل ها، گیاهان و پرندگان در نمایان ساختن زیبایی شناختی اندیشه های شاعران بیشترین سهم را دارد. در این پایان نامه، پس از طرح کلّیاتی در باره ی تصویر/ ایماژ، تصویرهای شعر نیما که با گل ها، گیاهان و پرندگان شکل گرفته، مورد بررسی قرار گرفته است. انگیزه ی اصلی این پایان نامه بررسی علل گرایش نیما به صور خیال شاعرانه ی بر گرفته از عناصر طبیعت است. طبیعت مهم ترین عامل برای بیان افکار سیاسی و اجتماعی نیما است. دستاورد پژوهش حاکی از این است که غالب تصاویر شاعرانه ی نیما عینی و تجربی است. این تصویرهای طبیعی ـ بومی عموماً برگرفته از محیط زندگی وی است. رویکرد نیما به طبیعت به گونه ای است که تمامی زوایای احساسات و اندیشه های او را باز می نمایاند؛ به گونه ای که گوشه گیری و انزوا ی خویش را در قالب عناصر طبیعت به ویژه پرندگان نمادین نشان می دهد. هم ذات پنداری نیما با پرندگان، خوانندگان اشعارش را در حال و هوای روحی و دغدغه های وی قرار می دهد. نگاه شخصی نیما به طبیعت او را با جلوه های آن مألوف و مأنوس کرده است. وی ضمن هم نوایی با طبیعت خود را جزئی از آن می داند. این همدلی و هم سویی نیما با طبیعت است که به شعرهایش ویژگی اقلیمی و بومی بخشیده است. نتیجه ی مهم دیگر پایان نامه مبیّن این است که نیما در تصویر پردازی های شعرهایش با گل ها، گیاهان و پرندگان ضمن استفاده از صورت های خیال آفرین مانند: تشبیه، استعاره، کنایه و... به توصیف بیشترین گرایش را دارد. واژگان کلیدی: نیما، تصویر پردازی، نماد، توصیف، تشبیه، استعاره، کنایه، گل، گیاه و پرنده.